Waarom zijn wij toch zo ongeduldig?

Mijn moeder bestempelt mij als 'ongeduldig', terwijl ik mijzelf eerder zou omschrijven als 'energiek'. Twee dagen geleden was het alweer van dattum: “Vergeet het niet Gabrielle, geduld is een mooie deugd!”

Resultaat? Een diepe zucht van mijn kant en een gevoel van ongeduld dat plots de kop opsteekt, samen met een aantal rebelse, opstandige en norse gedachten. Want wat is er nu eigenlijk zo positief aan geduld? Er zijn vast redenen te over waarom sommigen onder ons vlug en gemakkelijk rusteloos en opgewonden geraken. Maar als we een beetje logisch nadenken, dan kunnen we toch enkel vaststellen dat schijnbaar negatieve karaktertrekken ook voordelen kunnen opleveren. Ongeduld bijvoorbeeld kan leiden tot een hele reeks positieve dingen zoals innovatie, creativiteit, visie, efficiëntie, spontaneïteit ... Het behoedt ons ervan om vast te blijven zitten in routines en conformisme, om de onnozelste dingen klakkeloos te aanvaarden, en zomaar te accepteren wat onze weg opkomt. Als we spreken in termen van de evolutieleer, dan stond eten wanneer je honger hebt gelijk aan overleven. En wat mij betreft ... ik word héél ongeduldig als ik honger heb. In die context, zou geduld oefenen leiden tot een vermindering van onze levenskansen. Zo bekeken heeft die mooie deugd dus ook zijn slechte kanten. Misschien zijn er ook momenten specifiek bedoeld voor ongeduld, toeval, passie, onvoorziene gebeurtenissen ... Momenten waarop uitroepen als 'Ik wil het nú', 'Ik moest het gisteren al hebben', 'Komaan!', 'Haast je!', 'Snel, snel!' wél op hun plaats zijn.

Ben ik dan de enige persoon in de wereld die ongeduldig van aard is? Dat zou mij sterk verbazen ... In deze tijden waarin fast food, snelle liefde, technologische revoluties en snelle communicatiecultuur de boventoon voeren, lijkt alles dringend. Het maakt ons ook ongedurig. Denk er maar eens aan hoe lang het vroeger duurde om een brief te versturen ... Je moest de brief in een envelop steken, het adres erop schrijven, er een zegel op plakken én op de bus doen. Maar nu, met e-mail, is die brief zo verstuurd. En dat is nog maar een voorbeeld van de manier waarop ons levenstempo is veranderd. Dit gezegd zijnde, een baby doet er nog altijd negen maanden over om in zijn moeders buik tot ontwikkeling te komen. Dus misschien dient de natuurlijke gang van zaken wel degelijk tot iets.

En toegegeven, diep in mijn hart weet ik dat mijn moeder, zoals in de meeste gevallen, gelijk heeft. (Diepe zucht). Ik besef ook wel dat ik nooit of te nimmer een aantal belangrijke zaken tot een goed einde zou hebben gebracht als ik niet een beetje geduld aan de dag had gelegd. Zonder doorzettingsvermogen had ik nooit mijn masterstudies afgewerkt, zou ik geen enkele langdurige relatie hebben kunnen aangaan en was ik als Britse onderdaan die in Frankrijk woont nooit door al die Franse administratieve rompslomp geraakt. En dan heb ik het nog niet gehad over het aanleren van een vreemde taal, het bespelen van een muziekinstrument of de immense voldoening die je voelt als je de heerlijke geuren opsnuift die ontsnappen aan de kookpot waarin een gerecht alle tijd krijgt om zijn smaken te ontwikkelen. Mmm ...

Want geduld en doorzettingsvermogen zijn nauw met elkaar verbonden. Als je geduld aan de dag legt en doorzettingsvermogen vertoont, dan investeer je in je kinderen, je partner, je opleiding, je huis, je financiën, … Soms moet je gewoon doorgaan, ook al wil je opgeven en je hoofd erbij neerleggen. Doorgaan doe je omdat je ervan uitgaat dat het de moeite loont om door te zetten, hoe moeilijk het ook lijkt. Het is een proces, een weg die je aflegt, stap voor stap, net zoals een huis steen na steen wordt opgebouwd. Het is niet gemakkelijk om dit voor ogen te houden in een leefwereld als de onze die maar moeilijk kan aanvaarden dat het leven niet alleen ups maar ook down kent, en dat alles niet in een-twee-keer of met een druk op de knop voor elkaar komt. Of je dat nu zou willen of niet. Investeren vereist langetermijndenken, en een beetje vertrouwen.

Er schuilt ook schoonheid en gratie in traagheid en geduld. En ontplooiing. En subtiliteit. Toekijken hoe het fruit aan de bomen rustig zijn tijd neemt om te rijpen. Ik denk daarbij ook aan het Japanse theeritueel. De zorg, de nauwkeurigheid die daarbij aan de dag wordt gelegd ... Soms kan je tijd nemen gewoon zalig zijn.

Dus luister voor een keer naar uw moeder, of naar de mijne, of naar Shakespeare: ‘O, rustig maar, wie hard loopt struikelt gauw’*.  Want ja ... geduld is inderdaad (meestal) een deugd (diepe zucht). Aanvaarden dat sommige dingen nu eenmaal tijd vragen, is een wijze les. Dus, haal diep adem, tel tot tien en hou vol. Wie weet welke mogelijkheden er allemaal verscholen liggen, hier en ginds, in die momenten waarin we even gas terugnemen.

*Romeo en Julia (vertaling Jan Jonk)